முரண்

நீரில்லா நதியது ஒன்றில்
முகம் காணத் துடிக்கிறேன்
துளையில்லா குழலதில் நாளும்
இசையொன்றை இசைக்கிறேன்
மவுனத்தின் மொழிக்கொண்டு
கவிதை நான் வடிக்கிறேன்
மரமில்லா பெரும் பரப்பை
வனமென்று நினைக்கிறேன்
சுடுமணலில் கால் புதைத்து
நிலவென்று சுகிக்கிறேன்
இறையில்லா கருவறையில்
தொழுதே நான் அழுகிறேன்
மறுதலித்த நேசமொன்றை
நெஞ்சில் சூடி அலைகிறேன்
அலையாடும் கடல் மீது
நிலவின் பிம்பம் காண்கிறேன்
நீயில்லா நெஞ்சின் நினைவு
சுவைக்கின்ற வலியது
மரணத்தின் வாழ்வது.

-கோ.லீலா.

T.R அவர்களின் இது குழந்தை பாடும் தாலாட்டு எனக்கு மிகவும் பிடித்த பாடல்,எப்படி இப்படியொரு சிந்தனை என பலமுறை வியந்திருக்கிறேன்,இரண்டு கவிஞர்களை கண்டு சற்று பொறாமை உண்டு அதில் ஒருவர் டி.ஆர்,இன்னொருவர் கங்கை அமரன். வெகு நாட்களாக இப்படி ஒன்று என்னுள் உதிக்கும் என தெரியவில்லை ,இன்றைய சிறு முயற்சி....கருத்து சொல்லுங்கள்.